Κλειδωμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους σκεπτόμενος τις επόμενες μέρες έχοντας τα όλα, οικογένεια δεμένη, φίλους και πολλά άλλα όμως αυτή την στιγμή που μιλάω είναι σαν να μην έχω τίποτα από αυτά
Η μοναξιά με πνίγει και φοβάμαι την κάθε επόμενη μέρα, φοβάμαι την εγκατάλειψη, φοβάμαι τους πάντες.
Σήμερα στην ημέρα εορτής μου νιώθω απαίσια, βαρέθηκα να έχω την μάσκα του χαρούμενου και γελαστού παιδιού, όλα για εμένα πλέον έγιναν τυπικά. Χάθηκε το γέλιο από το πρόσωπο μου, η ικανότητα μου να κάνω τους άλλους να γελάνε και το ενδιαφέρον μου για τα πάντα χάθηκε.
Στους πάντες προσποιούμαι ότι είμαι καλά αλλά πλέον σιγά σιγά η ικανότητα μου να κρύβω τα συναισθήματα μου χάνεται και αυτή όπως και ο εαυτός μου.
Πάντα αισιόδοξος άνθρωπος περπατούσα με το κεφάλι ψηλά περιμένοντας τις καλές μέρες να έρθουν...
Τώρα απλά χάνονται όλα, τα παίρνει ο άνεμος και φεύγουν μακριά από εμένα. Σβήνουν τα πάντα, η παράσταση τελειώνει και η αυλαία κλείνει μόνο εγώ πολεμάω πάνω στην σκηνή να μην τελειώσει όμως μάταια
Ζητάω βοήθεια, την χρειάζομαι, την έχω ανάγκη όμως όλοι όπως είναι λογικό έχουν τα δικά τους και είναι δικαιολογημένο..
Δεν κατακρίνω κανέναν αλλά η καρδιά μου μοναξιασμένη χτύπα γρήγορα, βιαστικά και κάνει κινήσεις παράλογες. Το άγχος του αύριο με κυριεύει
.. και όμως το ήξερα ότι θα γίνει έτσι από τα γεγονότα του παρελθόντος.

Το μέλλον θα δείξει .....

Ξεχνάς...

Ξεχνάς και αυτό με πληγώνει...
ξεχνάς και πλέον οι σχέσεις μας είναι τυπικές
ξεχνάς τα πάντα και φαίνεται πως τα διαγράφεις
ξεχνάς και καθισιχάζεσαι στα καινούργια σου πλουτοι και μεγαλεία
άρα
ΑΝ θες
ΑΝ μπορείς και
ΑΝ θέλεις


απλά θυμήσου...

p.s. : ...12...

Ένας, κάποιος ...

Όταν είσαι αυτός που είμαι εγώ, δεν υπάρχεις
και όταν πας να βοηθήσεις δεν μπορείς,
γιατί απλά σε θεωρούν ένα τίποτα,
είσαι ένα πράγμα που προσφέρει διασκέδαση της στιγμής,
τίποτα παραπάνω,
και εκεί που νομίζεις πως προχωράς, γελιέσαι
γιατί κανένας δεν υπάρχει για σένα εδώ
παρά μόνο εσύ και ο εαυτός σου

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που απλά διασκεδάζουν
και άλλοι που έχουν τον τρόπο να σε κερδίζουν
Αλλα στο τέλος όταν σε κατεδαφίσουν κάτω μαζί με χιλιάδες συντρίμμια
καταλαβαίνεις πως τελικά έκανες λάθος,

Μα δεν σταματάς
ο μαζοχισμός σου σε ερεθίζει
και δυστυχώς σε τυφλώνει από την πραγματικότητα,
και παραφέρεσαι
αντιστέκεσαι
πισμόνεις
δεν σκέφτεσαι
δεν λογικεύεσαι
και..... δεν βλέπεις κάτω να δεις πως:
"Στα συντρίμμια σου ξέχασες κάποιον... που τώρα όσο ποτέ νιώθει μόνος. "

Τα πάντα..

τα πάντα εγώ χρωστάω σ΄εσένα
τι θα΄μουνα χωρίς εσένα
χωρίς εσένα να με ειρωνεύεσαι να με γελάς

Tα πάντα έκανες για μένα
και ψέματα έλεγες για μένα
και την αλήθεια μου΄κρυβες για να μη πληγωθώ

Tα πάντα εγώ χρωστάω σ΄εσένα
τι θα΄μουνα χωρίς εσένα
χωρίς εσένα να με οδηγείς στο να καταστραφώ

Και τώρα δε θα είμαι εγώ αυτός που κοροϊδεύεις
βρήκες κάποιον άλλον για να τον παιδεύεις
και να τον ξεγελάς

Σ΄ευχαριστώ...σ΄ευχαριστώ...

Το ζώδιο των Διδύμων

Το ζώδιο των Διδύμων: είναι το τρίτο ζώδιο του Ζωδιακού κύκλου και οι άνθρωποι που είναι γεννημένοι κάτω από αυτό το ζώδιο αποτελούν μυστηριώδη γρίφο για όλους, συμπεριλαμβανομένων των αστρολόγων που αδυνατούν να κατανοήσουν την τόσο συχνά μεταβαλλόμενη προσωπικότητά τους. Έχουν αυτό που καθιστά τα δίδυμα παιδιά τόσο παρόμοια το ένα με το άλλο και ταυτόχρονα τόσο απολύτως διαφορετικά μεταξύ τους. Εξαιτίας του δισυπόστατου χαρακτήρα τους, οι Δίδυμοι είναι άνθρωποι που αλλάζουν πολύ εύκολα διαθέσεις. Μπορεί την μια στιγμή να κάνουν ηλίθια και αδικαιολόγητα πράγματα και την άλλη να μετανιώσουν οικτρά.

Ναι το καταλάβαμε... hmmm.... uff

Tonight

I'm gonna drink my tears tonight
I'm gonna drink my tears and cry
Because of me and my stupid mind...

πάλι θα πεις....

Πάλι θα πεις συγγνώμη
μια ακόμη φορά
"Συγγνώμη μα έμπλεξα
συγγνώμη δεν σε ξέχασα"
και θα πρέπει εγώ
ξανά να σε συγχωρήσω
και να ζήσω μες στο ψέμα σου αυτό

Εμείς που αγαπήσαμε
ποτέ μας δεν ξεχάσαμε
εκείνους που μας κράτησαν στη ζωή....

Εσύ...

Εσύ που με κοιτάζεις με αυτή την θλίψη στο πρόσωπό σου, εσένα που εδώ και πάρα πολύ καιρό σε βασανίζει το ερώτημα " τι είναι ακριβώς η φιλία". Η φιλία για τον κάθε ένα είναι ένα διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο αίσθημα. Υπάρχουν για τον κάθε έναν κάποιες σταθερές βάσεις με τις οποίες μπορείς να χτίσεις μια φιλία πάνω. Αυτές οι βάσεις η αλλιώς θεμέλια μπορώ να τις συνδυάσω με το γνωστό σε όλους παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια. Τα θεμέλια είναι τριών ειδών, είτε αχυρένια, είτε ξύλινα, είτε πέτρινα. Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται με το πως θα ξεκινήσει αυτή η φιλία και το πως θα διατηρηθεί η ξεθωριάσει
Τώρα θα μου πεις στην κατάστασή σου, ότι τώρα λέω βλακείες και όμως για πρόσεξε. Αν πάρουμε και τις τρεις βάσεις και προσθέσουμε πάνω τους τα χρόνια που μοιραστήκατε μαζί, τα γέλια, τις συζητήσεις, τους τσακωμούς, τα κλάματα, τους πόνους, τα αισθήματα που νιώσατε ο ένας για τον άλλον και όλες τις αναμνήσεις που έχετε, τότε θα δεις ποια βάση θα εξακολουθεί να στέκεται αγέρωχη.

Η αχυρένια βάση θα σπάσει, θα γίνει κομμάτια, θα εξαφανιστεί. Βλέπεις μια τέτοια φιλία είναι βραχυχρόνια, δεν κρατιέται, δεν μένει απλά αφήνεται ελεύθερη μέχρι να διαλυθεί. Μια τέτοια φιλία τώρα θα μου πεις δεν μπορείς να ονομαστεί "φιλία", απλά ίσως "γνωριμία".
Σε βλέπω να κλαις και δεν μου αρέσει. Τα δάκρυα σου στάζουνε, το πρόσωπό σου χλωμό, τα μάτια σου κατακόκκινα και μέσα σου νιώθεις άδειος. Το ξέρω πως νιώθεις ότι είχε μια τέτοια φιλία όμως όχι, σταμάτα να το σκέφτεσαι και ας συνεχίσουμε και θα δεις

Η ξύλινη βάση έχει περίπου 80% πιθανότητα να σπάσει και αν δεν σπάσει θα ταλαντεύεται μέχρι τα ξύλα γεράσουν και κομματιαστούν.
Σε βλέπω προβληματισμένο τώρα. Με ψυχραιμία θα καταλάβεις πως ίσως είσαι σε αυτό το στάδιο, ίσως να ταλαντεύσαι, δεν σημαίνει όμως πως δεν μπορεί να αλλάξεις τα θεμέλια. Βέβαια και οι δύο πρέπει να προσπαθούν γι'αυτο το επίτευγμα

Η καλύτερη, πιο σταθερή και αμοιβαία φιλία είναι η πέτρινη. Δεν σπάει ποτέ. Όσες φουρτούνες και να περάσει αυτή μένει εκεί γιατί είναι ασταμάτητα προστατευτική. Αυτή είναι μια φιλία που ίσως δεν σπάει ποτέ. Είναι μια φιλία γεμάτη συναισθήματα. Θα μπορούσα να πω πως αυτή η φιλία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, ακόμα πιο φανταστικό.
Το ξέρω, το ήθελες και ακόμα το θέλεις αυτό το φανταστικό, ζεις με την ελπίδα του όμως αρκείσαι και με υποκατάστατες ασχολίες που σε κάνουν να το ξεχνάς. Φίλε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Να το ξέρεις, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί απο λεπτό σε λεπτό.

Και θα σου πω και κάτι άλλο, άσχετο με τα προηγούμενα αγαπητέ μου φίλε, η γνωστή σε όλους φράση " Ο πραγματικός φίλος στις κακές στιγμές φαίνεται" είναι εντελώς λανθασμένη. Όλοι ανεξαιρέτως, φίλοι και μη, θα έρθουν κοντά σου να σου πουν ένα "είσαι καλά;" και να ενδιαφερθούν . Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην ενδιαφερθεί για τον άλλον όταν τον βλέπει να κλαίει και να πονά. "Ο πραγματικός φίλος βρίσκεται στις χαρές σου". Εκεί που ο άνθρωπος θέλει να μοιραστεί την χαρά και την ευτυχία του τότε ακριβώς θα δεις όλους αυτούς που σε συμφωνούσαν, να απομακρύνονται, να φεύγουν, λες και δεν υπήρχαν και ο λόγος είναι η αδιαφορία για τις καλές στιγμές από τους υποτιθέμενους "φίλους" σου αλλά και η ζήλια μερικές φορές αφού και αυτοί θα ήθελαν να βρίσκονται στην θέση αυτή. Ο πραγματικός φίλος είναι στα παντά.

Αγαπητέ μου φίλε,
Σε βλέπω κάθε μέρα, και στις καλές σου και στις κακές σου, σε συμπονώ γιατί καταλαβαίνω τι περνάς, σε βλέπω απέναντί μου συνέχεια στο ίδιο σημείο να κάνεις ότι κάνω. Σου συμπαραστέκομαι γιατί στέκοντας δίπλα σε εσένα σε κάθε σου πρόβλημα είναι σαν να λύνω τα δικά μου προβλήματα και τις δικές μου απορίες. Το τελευταίο που έχω να σου πω είναι να μην χάνεις ποτέ μα ποτέ την ελπίδα σου, ακόμα και εκεί που ξέρεις πως είναι το τέλος εσύ να ελπίζεις.
Σε αφήνω για σήμερα φίλε,

Στο αγαπημένο μου είδωλο από τον καθρέφτη δίπλα απ'το κρεβάτι...

Ο Μαύρος Μονόλογος ...

Μυρίζω ακόμα τα μαύρα κάρβουνα μέσα στην καρδιά μου να βράζουν γεμάτα απόγνωση και την απαισιοδοξία(Τρέμοντας) Νιώθω να τρέχω ... να τρέχω σε ένα δρόμο που τέλος δεν έχει σαν μια έρημος να εμφανίζεται μπροστά μου και να με βυθίζει σιγά σιγά σε έναν εφιάλτη που δεν έχει όρια. Νόμιζα πως όλα πήγαιναν καλά και τώρα με βλέπω να ξεχνώ το μέλλον και να σκέφτομαι συνέχεια, συνέχεια το παρελθόν σαν κάποιος να μπήκε μέσα μου και να τα χάλασε όλα μέσα σε μια νύχτα.(οργισμένος) Η κατάρα που δεν θα έδινα ποτέ σε κανέναν την δίνω σε αυτή την νύχτα αλλά και σε 2-3 άτομα που με έκαναν να φτάσω σε αυτή την κατάσταση. (πέφτει στο πάτωμα κατακερματισμένος) Νιώθω τώρα όσο ποτέ άλλοτε ανάξιος να υπάρχω αφού δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό και την καρδιά μου σε μια σύσκεψη με στόχο την εξεύρεση της λογικής που μου λείπει πλέον.(αργά) Όσο και αν δεν ισχύει νιώθω... νιώθω μόνος μέσα τέσσερις μαύρους τοίχους εγκλωβισμένος σε μια κόλαση χωρίς διέξοδο. (σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται πιο γρήγορο) Η ζωή μου είναι σαν την κόκκινη γραμμή καρδιογραφήματος όταν ο ασθενής σβήνει, μια ευθεία που δεν έχει τέλος, μια μικρή απλή ευθεία που σου δείχνει τον χρόνο σου στη ζωή αυτή, που σε διαχωρίζει σε νεκρό η ζωντανό και εκεί είναι που βρίσκομαι,(δυνατά και τελείως γρήγορα) και όμως όσο νεκρός και να με τρέχω τρέχω τρέχω σε έναν διάδρομο γεμάτο καθρέφτες για να βλέπω την απαίσια κατάσταση που βρίσκομαι αλλά συνεχίζω σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από την πραγματικότητα, δεν υπάρχει πλέον για μένα δεξιά και αριστερά, βλέπω μόνο ευθεία περιμένοντας εκείνη την ακτίνα φωτός που θα δω και θα είναι η λύτρωση μου και όμως δεν εμφανίζεται... (Αργά) Όσες προσπάθειες και να έκανα να σωθώ πήγαν όλες στράφι και όμως δεν διερωτώμαι το γιατί, διότι το ξέρω, δεν είμαι αυτός που περιμένουν κάποιοι, δεν είμαι εσύ ούτε και εσύ, δεν είμαι κανένας γνωστός η κανένας που θα ήθελες... Και πάλι τα μαύρα κάρβουνα ξεβράζουν μνήμες...
Ο μεγάλος διάδρομος αρχίζει και στενεύει, σκέφτομαι να κοιτάξω αριστερά και όμως είναι σκοτεινά, φοβάμαι το σκοτάδι, είναι κρύο, κρυώνω, γυρίζω το βλέμμα μου στα δεξιά και βλέπω εσένα, εσένα που στέκεσαι πάντα δίπλα μου, εσένα που αγάπησα που λάτρεψα όσο κανέναν άλλον που δυστυχώς ήσουν και μια μαχαιριά στο στήθος, δεν λέω ότι φταις δεν λέω πως έχεις ευθύνη, ο εαυτός μου φταίει που όσο και αν δεν το βλέπεις εξωτερικά, εσωτερικά τα θυμάται όλα απλώς τα περιθωριοποιεί για μικρό διάστημα

Κάπου θα υπάρχει ένα νόημα, ένας σκοπός η τουλάχιστον μια φυσιολογική ζωή.(κορύφωση) Και όμως... και όμως ακόμα κλαίω, ο οργανισμός μου, μου εκπέμπει σήματα κίνδυνου, ο διάδρομος στενεύει ακόμα πιο πολύ και τα κάρβουνα έχουν πάρει φωτιά... Οι τίτλοι τέλους κοντεύουν και η αυλαία αρχίζει σιγά σιγά να κλείνει. Η καρδία και το μυαλό μου φωνάζουν τώρα ρυθμικά.. " ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΊΣΩ"
... και θα το κάνω...

Εξάρτηση μέχρι τέλους....

ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ...

Όλα άρχισαν από μια απορία, από μια απορία για το ποιος τελικά είμαι... και κατέληξα εδώ εξαρτημένος πλέον να περιμένω μια λύση. Μπορώ να το χαρακτηρίσω και ως ναρκωτικό, σαν το δοκιμάσεις σε ταξιδεύει και θες ξανά και ξανά

Δεν ξέρω γιατί το γράφω τώρα και εδώ, ίσως είναι μια επανάσταση το εγκεφάλου μου με αυτό που μόνος μου περνώ και που σε κανέναν δεν μπορώ να το εμπιστευτώ ... Φοβάμαι, νιώθω κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους χωρίς διέξοδο και όμως (πως?) πως να φωνάξω βοήθεια?, ντρέπομαι σε τέτοια κοινωνία που ζούμε... Κανένας απολύτως δεν θα καταλάβει γιατί άρχισα...
δεν το ήθελα, άρχισε από παιδικά τραύματα στο γυμνάσιο που με έκαναν να σκέφτομαι και να σκέφτομαι μέχρι να αποφασίσω...

Αν πρέπει να πω αν μου άρεσε θα πω "ΌΧΙ" τότε ξέρω πως η επόμενη ερώτηση θα είναι "Τότε γιατί το συνεχίζεις?", και η απάντηση θα είναι ανύπαρκτοι αφού ούτε εγώ καν ξέρω την απάντηση...
Δεν θέλω να το εξομολογηθώ σε κανέναν, θέλω να βρω την λύση μόνος μου, "Μα δεν μπορώ!"... Το ξέρω, μα πρέπει ... Είμαι κατακερματισμένος, αν συνεχίσω με αυτή την λογική θα καταστραφώ..

Ένα σλόγκαν τώρα φωνάζει το μυαλό μου "ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ, ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ, ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ"

έχει ο καιρός γυρίσματα

... Και εκεί που νομίζεις ότι όλα τέλειωσαν και δεν υπάρχει τίποτα όρθιο μεταξύ δύο ανθρώπων, τότε γίνεται κάτι (που μπορεί να θεωρείτε και βλακεία) και η καρδιά αρχίζει και πάλι να τσακώνεται με το μυαλό.

Καρδία : Δυστυχώς δεν ξεπερνάς εύκολα ΤΊΠΟΤΑ.
Μια τόση τρυφερότητα με έκανε να θυμηθώ οοοολα όσα ένιωθα για εσένα...αχχ..

Μυαλό : ΠΡΈΠΕΙ να σταματήσω,
ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ να πιέζω τον εαυτό μου σε αυτό τον φαύλο κύκλο πάλι,
ΠΡΈΠΕΙ να συνηθίσω πως τα πράγματα θα παραμείνουν όπως είναι,
ΠΡΈΠΕΙ να συνεχίσω...



Η καρδιά μου χτυπά κανονικά(λίγο πιο γρήγορα) όμως οι δείκτες του ρολογιού μου σταμάτησαν και έμειναν σε εκείνη την φανταστική σκηνή τρυφερότητας "αχχ, να μην τέλειωνε ποτέ η ώρα ετούτη Θεέ μου"....

Όσο και αν θέλω να ξεχάσω πάντα στο μυαλό και στην καρδιά θα έχω σφραγισμένη αυτή την σκηνή και αν προσπαθήσω να την ξεχάσω, τίποτα δεν θα καταφέρω...

επανακαθορισμός κατεύθυνσης

Εδώ και 2 χρόνια είχα καθαρή εικόνα για τους στόχους και τις προσδοκίες μου. Ήθελα, ιδιαίτερα τον τελευταίο μήνα να επουλωθούν οι ανοιχτές πληγές και να γινόμουν όπως ήμουν παλιά. Όμως το τριήμερο που μας πέρασε με έκανε να αναθεωρήσω και αντί να επουλώσω τις πληγές θα πετάξω όλο τον παλιό μου εαυτό γιατί κατάλαβα πως ήμουν εγκλωβισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους χωρίς ελπίδα φυγής. Η απόφαση για ριζική αλλαγή πάρθηκε μέσα σε περίπου ένα δευτερόλεπτο, χωρίς δεύτερες σκέψεις και πισωγυρίσματα Θα συνεχίσω να είμαι όπως και πριν με την διαφοροποίηση πως θα είμαι πιο κοινωνικός και όχι όπως ήμουν, μίζερος και σε τελική ανάλυση, μόνος.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το παρελθόν ούτε και θέλω. Το παρελθόν είναι αυτό που σε έφτιαξε και σε δόμησε είναι όμως και αυτό που σε αφήνει πίσω και δεν μπορείς να βρεις την δύναμη και το κουράγιο να σηκωθείς και να κάνεις βήματα μπροστά, αντίθετα είναι σαν μια κινούμενη άμμος που σε τραβά προς τα κάτω και εσύ απελπισμένος φωνάζεις "ας γίνει ένα θαύμα να σωθώ". Χωρίς να προσπαθήσεις και να κουραστείς δεν καταφέρνεις με τίποτα να φύγεις από τις εμμονές που έχεις.

Να προχωρήσω είναι ο καινούργιος μου σκοπός και να μην παραμείνω σε αυτή την άθλια κατάσταση που είμαι τώρα. Η τελευταία εναλλακτική δεν θέλω να είμαι πάλι αλλά νομίζω πως άρχισε ο τροχός να γυρίζει....

«Η μοίρα οδηγεί εκείνον που την ακολουθεί και σέρνει εκείνον που αντιστέκεται»
Πλούταρχος
Εγώ αντιστάθηκα και έχασα....