Ο Μαύρος Μονόλογος ...

Μυρίζω ακόμα τα μαύρα κάρβουνα μέσα στην καρδιά μου να βράζουν γεμάτα απόγνωση και την απαισιοδοξία(Τρέμοντας) Νιώθω να τρέχω ... να τρέχω σε ένα δρόμο που τέλος δεν έχει σαν μια έρημος να εμφανίζεται μπροστά μου και να με βυθίζει σιγά σιγά σε έναν εφιάλτη που δεν έχει όρια. Νόμιζα πως όλα πήγαιναν καλά και τώρα με βλέπω να ξεχνώ το μέλλον και να σκέφτομαι συνέχεια, συνέχεια το παρελθόν σαν κάποιος να μπήκε μέσα μου και να τα χάλασε όλα μέσα σε μια νύχτα.(οργισμένος) Η κατάρα που δεν θα έδινα ποτέ σε κανέναν την δίνω σε αυτή την νύχτα αλλά και σε 2-3 άτομα που με έκαναν να φτάσω σε αυτή την κατάσταση. (πέφτει στο πάτωμα κατακερματισμένος) Νιώθω τώρα όσο ποτέ άλλοτε ανάξιος να υπάρχω αφού δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό και την καρδιά μου σε μια σύσκεψη με στόχο την εξεύρεση της λογικής που μου λείπει πλέον.(αργά) Όσο και αν δεν ισχύει νιώθω... νιώθω μόνος μέσα τέσσερις μαύρους τοίχους εγκλωβισμένος σε μια κόλαση χωρίς διέξοδο. (σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται πιο γρήγορο) Η ζωή μου είναι σαν την κόκκινη γραμμή καρδιογραφήματος όταν ο ασθενής σβήνει, μια ευθεία που δεν έχει τέλος, μια μικρή απλή ευθεία που σου δείχνει τον χρόνο σου στη ζωή αυτή, που σε διαχωρίζει σε νεκρό η ζωντανό και εκεί είναι που βρίσκομαι,(δυνατά και τελείως γρήγορα) και όμως όσο νεκρός και να με τρέχω τρέχω τρέχω σε έναν διάδρομο γεμάτο καθρέφτες για να βλέπω την απαίσια κατάσταση που βρίσκομαι αλλά συνεχίζω σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από την πραγματικότητα, δεν υπάρχει πλέον για μένα δεξιά και αριστερά, βλέπω μόνο ευθεία περιμένοντας εκείνη την ακτίνα φωτός που θα δω και θα είναι η λύτρωση μου και όμως δεν εμφανίζεται... (Αργά) Όσες προσπάθειες και να έκανα να σωθώ πήγαν όλες στράφι και όμως δεν διερωτώμαι το γιατί, διότι το ξέρω, δεν είμαι αυτός που περιμένουν κάποιοι, δεν είμαι εσύ ούτε και εσύ, δεν είμαι κανένας γνωστός η κανένας που θα ήθελες... Και πάλι τα μαύρα κάρβουνα ξεβράζουν μνήμες...
Ο μεγάλος διάδρομος αρχίζει και στενεύει, σκέφτομαι να κοιτάξω αριστερά και όμως είναι σκοτεινά, φοβάμαι το σκοτάδι, είναι κρύο, κρυώνω, γυρίζω το βλέμμα μου στα δεξιά και βλέπω εσένα, εσένα που στέκεσαι πάντα δίπλα μου, εσένα που αγάπησα που λάτρεψα όσο κανέναν άλλον που δυστυχώς ήσουν και μια μαχαιριά στο στήθος, δεν λέω ότι φταις δεν λέω πως έχεις ευθύνη, ο εαυτός μου φταίει που όσο και αν δεν το βλέπεις εξωτερικά, εσωτερικά τα θυμάται όλα απλώς τα περιθωριοποιεί για μικρό διάστημα

Κάπου θα υπάρχει ένα νόημα, ένας σκοπός η τουλάχιστον μια φυσιολογική ζωή.(κορύφωση) Και όμως... και όμως ακόμα κλαίω, ο οργανισμός μου, μου εκπέμπει σήματα κίνδυνου, ο διάδρομος στενεύει ακόμα πιο πολύ και τα κάρβουνα έχουν πάρει φωτιά... Οι τίτλοι τέλους κοντεύουν και η αυλαία αρχίζει σιγά σιγά να κλείνει. Η καρδία και το μυαλό μου φωνάζουν τώρα ρυθμικά.. " ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΊΣΩ"
... και θα το κάνω...

Εξάρτηση μέχρι τέλους....

ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ...

Όλα άρχισαν από μια απορία, από μια απορία για το ποιος τελικά είμαι... και κατέληξα εδώ εξαρτημένος πλέον να περιμένω μια λύση. Μπορώ να το χαρακτηρίσω και ως ναρκωτικό, σαν το δοκιμάσεις σε ταξιδεύει και θες ξανά και ξανά

Δεν ξέρω γιατί το γράφω τώρα και εδώ, ίσως είναι μια επανάσταση το εγκεφάλου μου με αυτό που μόνος μου περνώ και που σε κανέναν δεν μπορώ να το εμπιστευτώ ... Φοβάμαι, νιώθω κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους χωρίς διέξοδο και όμως (πως?) πως να φωνάξω βοήθεια?, ντρέπομαι σε τέτοια κοινωνία που ζούμε... Κανένας απολύτως δεν θα καταλάβει γιατί άρχισα...
δεν το ήθελα, άρχισε από παιδικά τραύματα στο γυμνάσιο που με έκαναν να σκέφτομαι και να σκέφτομαι μέχρι να αποφασίσω...

Αν πρέπει να πω αν μου άρεσε θα πω "ΌΧΙ" τότε ξέρω πως η επόμενη ερώτηση θα είναι "Τότε γιατί το συνεχίζεις?", και η απάντηση θα είναι ανύπαρκτοι αφού ούτε εγώ καν ξέρω την απάντηση...
Δεν θέλω να το εξομολογηθώ σε κανέναν, θέλω να βρω την λύση μόνος μου, "Μα δεν μπορώ!"... Το ξέρω, μα πρέπει ... Είμαι κατακερματισμένος, αν συνεχίσω με αυτή την λογική θα καταστραφώ..

Ένα σλόγκαν τώρα φωνάζει το μυαλό μου "ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ, ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ, ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ"

έχει ο καιρός γυρίσματα

... Και εκεί που νομίζεις ότι όλα τέλειωσαν και δεν υπάρχει τίποτα όρθιο μεταξύ δύο ανθρώπων, τότε γίνεται κάτι (που μπορεί να θεωρείτε και βλακεία) και η καρδιά αρχίζει και πάλι να τσακώνεται με το μυαλό.

Καρδία : Δυστυχώς δεν ξεπερνάς εύκολα ΤΊΠΟΤΑ.
Μια τόση τρυφερότητα με έκανε να θυμηθώ οοοολα όσα ένιωθα για εσένα...αχχ..

Μυαλό : ΠΡΈΠΕΙ να σταματήσω,
ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ να πιέζω τον εαυτό μου σε αυτό τον φαύλο κύκλο πάλι,
ΠΡΈΠΕΙ να συνηθίσω πως τα πράγματα θα παραμείνουν όπως είναι,
ΠΡΈΠΕΙ να συνεχίσω...



Η καρδιά μου χτυπά κανονικά(λίγο πιο γρήγορα) όμως οι δείκτες του ρολογιού μου σταμάτησαν και έμειναν σε εκείνη την φανταστική σκηνή τρυφερότητας "αχχ, να μην τέλειωνε ποτέ η ώρα ετούτη Θεέ μου"....

Όσο και αν θέλω να ξεχάσω πάντα στο μυαλό και στην καρδιά θα έχω σφραγισμένη αυτή την σκηνή και αν προσπαθήσω να την ξεχάσω, τίποτα δεν θα καταφέρω...