Κλειδωμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους σκεπτόμενος τις επόμενες μέρες έχοντας τα όλα, οικογένεια δεμένη, φίλους και πολλά άλλα όμως αυτή την στιγμή που μιλάω είναι σαν να μην έχω τίποτα από αυτά
Η μοναξιά με πνίγει και φοβάμαι την κάθε επόμενη μέρα, φοβάμαι την εγκατάλειψη, φοβάμαι τους πάντες.
Σήμερα στην ημέρα εορτής μου νιώθω απαίσια, βαρέθηκα να έχω την μάσκα του χαρούμενου και γελαστού παιδιού, όλα για εμένα πλέον έγιναν τυπικά. Χάθηκε το γέλιο από το πρόσωπο μου, η ικανότητα μου να κάνω τους άλλους να γελάνε και το ενδιαφέρον μου για τα πάντα χάθηκε.
Στους πάντες προσποιούμαι ότι είμαι καλά αλλά πλέον σιγά σιγά η ικανότητα μου να κρύβω τα συναισθήματα μου χάνεται και αυτή όπως και ο εαυτός μου.
Πάντα αισιόδοξος άνθρωπος περπατούσα με το κεφάλι ψηλά περιμένοντας τις καλές μέρες να έρθουν...
Τώρα απλά χάνονται όλα, τα παίρνει ο άνεμος και φεύγουν μακριά από εμένα. Σβήνουν τα πάντα, η παράσταση τελειώνει και η αυλαία κλείνει μόνο εγώ πολεμάω πάνω στην σκηνή να μην τελειώσει όμως μάταια
Ζητάω βοήθεια, την χρειάζομαι, την έχω ανάγκη όμως όλοι όπως είναι λογικό έχουν τα δικά τους και είναι δικαιολογημένο..
Δεν κατακρίνω κανέναν αλλά η καρδιά μου μοναξιασμένη χτύπα γρήγορα, βιαστικά και κάνει κινήσεις παράλογες. Το άγχος του αύριο με κυριεύει
.. και όμως το ήξερα ότι θα γίνει έτσι από τα γεγονότα του παρελθόντος.

Το μέλλον θα δείξει .....